Παρουσίαση του βιβλίου της Ι. Καρατζαφέρη

To Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού

παρουσιάζει το βιβλίο της

Ιωάννας Καρατζαφέρη

29 Ιουνίου στις 8 μμ.

26-80 30 Δρόμους, Αστόρια
Τελ. 718-726-7329

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:

Βενέττα Λαμπροπούλου Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πατρών
Γιάννης Τζιλιγκάκης Δρ. Φυσικής
Συμμετoχή:  Αντώνης Χρυσός   Κιθάρα
Θα ακολουθήσει συζήτηση.  Eίσοδος ελεύθερη
 
 

Η Ιωάννα Καρατζαφέρη ταυτίστηκε από νέα με τη λογοτεχνία. Η ίδια λέει πως η λογοτεχνία είναι η παράλληλη γραμμή με τη φυσική της ύπαρξη. Η καταγωγή της, τα παιδικά της χρόνια, οι σπουδές της, τα ταξίδια της, οι χαρές, οι απολαύσεις, οι πικρές στιγμές και οι απογοητεύσεις μετατρέπονταν όλα σε μυθιστορηματική γραφή. Γνωστή ως μυθιστοριογράφος, μετέφρασε, έγραψε βιβλία για παιδιά και νέους, συνεργασίες, επιφυλλίδες και σχολιάζει στον Τύπο την καθημερινότητα.

"Ο τόπος μου είναι παντού"

Προδημοσίευση αποσπασμάτων από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ιωάννας Καρατζαφέρη "Ο τόπος μου είναι παντού" που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Libro. 

Ερχόμουν στη Νέα Υόρκη για άμεση μεταχριστιανική ατμόσφαιρα και για να γιορτάσω την Πρωτοχρονιά στην Times Square, ύστερα από εικοσιτέσσερις χειμώνες. 
Θα σε δω στην Times Square, επαναλάμβανα νοερά χωρίς να απευθύνομαι σε κάποιον. Αυτή η πλατεία είναι κάπως περίεργη. Παραλληλόγραμμη ή κάπως τριγωνική, όπου ενώνονται από την 42η οδό μέχρι την 47η η Μπρόντγουεϊ, ο μακρύτερος δρόμος της Νέας Υόρκης και η Έβδομη λεωφόρος. Ανάμεσα στην 42η και την 43η ορθώνεται το ομώνυμο κτήριο.Εκεί συγκεντρώνονται τα πλήθη, χαρμόσυνα και αλαλάζοντα, πριν τα μεσάνυχτα για να υποδεχτούν τον καινούριο χρόνο, ανοίγοντας μπουκάλια σαμπάνιας που ο αφρός τους μπορεί να χυθεί και στο δικό σου καπέλο ή παλτό, αλλά δεν θυμώνεις.Αυτή η νύχτα είναι για ξεφάντωμα. Σημαίνει ότι επέζησες ακόμη ένα χρόνο και υπόσχεσαι να πραγματοποιήσεις ή να ολοκληρώσεις όσα άφησες ατελείωτα το χρόνο που φεύγει.Στις 26 Δεκεμβρίου 1994 στο Αεροδρόμιο Κένεντι στις πέντε το απόγευμα το θερμόμετρο έδειχνε 9 βαθμούς Κελσίου. Ο ουρανός γαλανός.Κάθε φορά που έφευγα από την Αθήνα, απορούσα πώς άφηνα πίσω μου την μητέρα μου που αγαπούσα υπερβολικά, τις αδελφές μου που δεν είχα αντικαταστήσει με άλλα πρόσωπα.Τρόμαζα στη σκέψη ότι μπορεί να αγαπούσα περισσότερο τα ταξίδια.Αλλά δεν ήταν έτσι. Ήταν μόνο ένας τρόπος ζωής που είχα υιοθετήσει και που οι υποκειμενικές συνθήκες συνέπιπταν με τις αντικειμενικές.