Διαβάστε και αυτό του Ομογενή Βασίλη Καρβέλη ο οποίος με ιδιαίτερο καυστικό χιούμορ θίγει τα κακώς κείμενα και υποκείμενα

Το παρακάτω κείμενο ανέγνωσε κατά την διάρκεια της επεισοδιακής συγκέντρωσης στο Σταθάκειο Πολιτιστικό Κέντρο στην Αστόρια της Νέας Υόρκης,  ο Ομογενής  Βασίλειος Καρβέλης

Eπιπαρελασιακός Λόγος

Κυρίες και κύριοι Στρατιώτες της Παρελάσεως:

    Mε γνώμονα την αρχαία φιλοσοφία «Ή ζων καλώς, ή τεθνάναι τον ευγενή χρή (της παρελάσεως στη προκειμένη στιγμή)» εκφράζω ένα μεγάλο ΕΥΓΕ στις ελληνίδες Μητέρες. Οι οποιές ακούραστες κάθε χρόνο κουβαλάνε τα σπλάχνα τους, από τα τέσσερα σημεία της Αμερικής, στην πρωτεύουσα του κόσμου και δίδοντας στο χέρι τους την ελληνική Γαλανόλευκη τα προστάζουν να παρελαύσουν επί της 5^ης Λεωφόρου της Οικουμένης με υπερηφάνια ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Επίσης, σαν εθελοντής στην επιτροπή Διακινήσεως Παρελάσεως, έχω χρέος να συγχαρώ όλους αυτούς που παρέλασαν, για την άψογη τάξη και σειρά που κράτησαν στο χώρο αναμονής και εισόδου Παρελάσεως. Έτσι, κατά τον λαμπρόν ε-ορτασμό της εθνικής μας παλιγγενεσίας, μέρος της Ομογένειας κατέβαλε και φέτος μέσα στην ανοιξιάτικη παγερή πνοή της μητέρας Φύσης, τον οβολόν της ευγνωμοσύνης στους ήρωες του ’21. Μικρός αριθμός ελληνικών ψυχών μακάρισε και πάλι για την αρετή και πίστη προς την πατρίδα αυτούς, που πιστεύοντας ότι πάνω απ’ όλα τ’αγαθά υψώνεται η ανθρώπινη ελευθερία, ανακάλυψαν στην ανδρείαν τους το αθάνατο νερό που δίνει τα αιώνια νιάτα της θυσίας. Και με αυτήν κάνανε ως σύνθημα ζωής τους το «Ελευθερία ή Θάνατος». Για εμάς, που συμμετήχαμε στην ιερωσύνη της εθνι-κής μας δοξολογίας, ήταν αγαλλίαση ψυχής και αίσθηση Παραδείσου το να περπατάς στην από ελληνικό γαλανόλευκο πλυρρησμένη 5^η Λεοφόρου της Νέας Υόρκης.  Με αυτό το άγιο προσκύνημα, προς το δοξασμένο ελληνικό ιδεώδες της ιεράς ελευθερίας του ’21, καλλιεργήσαμε μέσα στο φραγκολεβαντίνικο εκσυγχρονισμό το Μέγα Χρέος, που συνιστά την Εθνική Παλιγγενεσία. Έτσι στηρίξαμε ξανά το Μέγα Ήθος, που συμβουλίζει την ένδοξη Πατρίδα. Αφού η μάνα – Πατρίδα και η μάνα – Δημοκρατία δεν μπορούν να σταθούν όρθιες, εάν δεν τις υπερασπίσουμε με νύχια και με δόντια. Οι Ομογενείς που δεν ήταν στη 5^η Λεωφόρο της Ηφηλίου δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη πως την Ελευθερία μπορεί να σου την δώσει μόνον η Ελλάδα ως σύνολο και όχι οι συνέλληνες ως πρόσωπα. Ακόμη κι αν το μέλλον δεν μας νοιάζει, ακόμα κι αν απεχθανόμαστε το παρόν δεν έχουμε δικαίωμα να ξεπουλάμε ή να ξεθωριάζουμε το ελληνικό παρελθον. Το χθές δεν μας ανήκει εξ ολοκλήρου. Αφού άλλοι αγωνιστήκαν και θυσιάστηκαν για αυτό το ιστορικό νήμα της ελευθερίας των λαών. Στη σημερηνή συγκαιρία πρέπει ν’ ανεβούμε πάνω από τον θάνατο των ιδεολογημάτων, την διάψευση των ιδανικών και τις αμαρτίες των καθοδηγητών της Ομογένειας. Δεν μπορεί να εμπιστευόμαστε περισσότερο τα απατηλά συνθήματα της Ορθοδοξίας, από την ωμή αλήθεια των γεγονότων. Όχι, μέσα στη θαλπερή στιγμή της Παλιγγενεσίας του ελληνισμού μας, δεν θα αρχίσω τις γκρίνιες και αντιπαλότητες για τα κακώς γενόμενα στις Πανομογενειακές . Διότι, όπως μας λέγει και το τραγούδι «δεν είναι καιρός για δάκρυα Στέλλα, όσο μπορείς ακόμα χαμογέλα». Και «Πες μου που πουλάν καρδιές, να σου πάρω δυό». Γιατί «Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;», Έλληνα πατριώτη!  Για το «άδιασέ μας τη γώνιά» του κ. Κίτσου, θα πώ μερικούς στοίχους τραγουδιών. «Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω». «Ετούτο εδώ το χώμα είναι δικό σας και δικό μας». Αφού «Το Σταθάκειο είναι μιά τρέλλα, να γελάς και να κλές και άλλον έρωτα να θές». Γιαυτό «φέρτε μου μιά κούπα με κρασί και κάντε μου παρέα». Στο πιό γλυκό πιοτό, που λέγεται Παρέλασις.

                    Ζήτω η Ελλάς.       Ζήτω η Ομογένια.          Ζήτω του Σταθακείου η Οικογένεια.

                    Ο πάντα ελάχιστος εγώ.

                     Βασίλης εν τω Χριστώ.

                     Καρβέλης εν τω λαώ.

                     Σεπτέμβρη θα σας ξαναδώ.