Ο φίλος μου Δημήτρης Δημητρίου, την έσκασε απροειδοποίητα,
ο μπαγάσας.
Για μια και μοναδική φορά στη ζωή του, δεν φέρθηκε
εντάξει....
Θα τράβαγε ζόρια φαίνεται ο Θεός και φώναξε κοντά του τον καλύτερο
για να του φτιάχνει τη διάθεση.
Και άφησε εμάς με μια αβάσταχτη θλίψη και ένα κενό που
δεν πρόκειται να κλείσει σ’ αυτόν τον κόσμο.
Το απόγευμα της Τετάρτης μιλούσαμε στο τηλέφωνο για την
παρουσίαση του βιβλίου μου στη Νέα Υόρκη.
Τον ταλαιπωρούσε ένα κρύωμα τις τελευταίες μέρες και
ανάσαινε με δυσκολία. Σε κάθε του κίνηση πονούσε.
«Παίρνω αντιβίωση…», μου είπε.
«Τι αντιβίωση ρε;
Πήγαινε στο Νοσοκομείο» και του έκλεισα το τηλέφωνο.
Ο Δημητρίου δεν ήθελε γιατρούς και νοσοκομεία.
Φοβόταν ότι θα του βρούν τίποτα κακό και τα απέφευγε…
Με ξαναπήρε μετά από λίγο.
«Είμαι καλύτερα τώρα…..»
Δεν τον είχα ξανακούσει έτσι, αλλά επέμενε
να μιλάει.
Πρόλαβε να πεί και δυο ανέκδοτα, ενώ βογγούσε από τον
πόνο…
Παρ’ όλα αυτά δεν έλεγε με τίποτα να αφήσει το τηλέφωνο…
Όταν έκλεισε η γραμμή, με κατέλαβε μια αίσθηση μοιραίου, αλλά δεν
έδωσα σημασία.
Θα κοιμηθεί, σκέφθηκα και θα ηρεμήσει. Αλλωστε ο Δημητρίου τον ύπνο τον είχε
στη τσέπη (μια φορά σ’ ένα απίστευτο traffic στο Grand Central κάθε φορά που σταματούσε το
αυτοκίνητο, κοιμόταν για λίγα δευτερόλεπτα!)
Δεν θυμάμαι πόσες ώρες θα πέρασαν, εδώ στην Αθήνα ήταν
πρωϊ ακόμα, όταν χτύπησε το κινητό.
Τέτοιες ώρες, ποτέ δεν είναι για καλό…
Στην άλλη γραμμή ήταν ο αγαπημένος του ανηψιός, ο Κρυωνάς,
που φέρει το όνομά του πατέρα του….
«Ο θείος Τάκης…..» πρόλαβε να πεί, και ξέσπασε σε
λυγμούς….
Ο θείος Τάκης έγινε ήδη ένα αστέρι στον ουρανό και θα μας
κοιτάει από ψηλά….
Ο Δημήτρης Δημητρίου δεν ήταν απλός ένας φίλος.
Ηταν κάτι παραπάνω, αδερφός.
Θυμάμαι, σαν νάναι χθές, την πρώτη φορά που τον
συνάντησα.
Ηταν αρχές τις δεκαετίας του 1980.
Ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ....... Φορούσε μια μαύρη
κουκούλα από την οποία φαινόταν μόνο τα μάτια του. Όταν την έβγαλε αποκαλύφθηκε ένα κόκκινο,παχουλό πρόσωπο, σαν
και αυτό του Αη Βασίλη!
Και έσκασε στα γέλια! Ετσι δίχως, λόγο!
Σ’ εκείνη την παρέα ήταν ο Σωτήρης Στεργιόπουλος, ο
Χρήστος Αδάμης, ο Τάκης Μεντζελόπουλος, ο Γιώργος Δάνδολος, ο καθηγητής Δημήτρης Κακνής. Εγώ ήμουν φοιτητής τότε στη Νέα Υόρκη...
Αργότερα προστέθηκαν και άλλοι ο Γιάννης Ζαπάντης, ο Ντένης Λυμπεράτος, ο Σπύρος Δερδεμέζης, ο Αρης Αλεξανδρόπουλος και η Καίτη, ο
Αχιλλέας Παπαδόπουλος και η Ολυ,….
Στην πορεία κάποιοι έφυγαν προσωρινά και άλλοι για το
τελευταίο ταξίδι….
Όμως, από εκείνη την παρέα δημιουργήθηκαν, επίσης, φιλίες.
Φιλίες ισχυρές που δοκιμάστηκαν στο αμόνι της ζωής και
άντεξαν στο χρόνο…
Για μένα ο Δημητρίου αποτελούσε ένα στήριγμα ζωής.
Θυμάμαι μια φορά που με πήγε στο
νοσοκομείο, φόρεσε και ιατρική ποδιά για
να παρακολουθεί τους γιατρούς καθώς με εξέταζαν. Και ήταν τόσο πειστικός, ως
γιατρός, που στο διάδρομο κάποια
νοσηλεύτρια τον φώναξε να πάει να δεί ένα επείγον περιστατικό! Και, εκείνος,
ξεκίνησε να πάει!!!
Όταν μετακόμισα κοντά του στο Crescent Street δεν υπήρχε περίπτωση να καθήσει
για φαγητό χωρίς να με καλέσει.
Για πάνω από τρία χρόνια, η κυρία Μαρία, η μάννα της
Αθηνάς, έβαζε στο τραπέζι ένα πιάτο και για μένα…
Tον Μάρτη του 1988 είχαμε πάει για rafting στο Delaware, τον Νοέμβριο του 1989 για σκί στο Vermont. Κάθε ταξίδι και μια περιπέτεια με στιγμές γεμάτες γέλιο. Ακόμα και τώρα,
κάθε φορά που τις θυμόμαστε, είναι σαν να ήταν χτές…
Όταν το 1990 του ανακοίνωσα την απόφασή μου να επιστρέψω
στην Ελλάδα, με κύτταξε με ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο.
Ηθελε να φύγω γιατί νόμιζε πώς ήταν για καλό μου, αλλά
ήθελε και να μείνω γιατί με είχε συνηθίσει….
Από τότε και σχεδόν κάθε Καλοκαίρι
βρισκόμασταν στο πατρικό του σπίτι στην Ποτίδεα, στην Χαλκιδική.
Στην αγαπημένη του Ποτίδεια.
Ο Δημητρίου μπορεί να ταξίδεψε πολύ, να έζησε για χρόνια
πολλά μακρυά από την πατρίδα, όμως όλο του το είναι ήταν η Ποτίδεα.
Ατέλειωτα καλοκαιρινά βράδυα, καθόμασταν στη βεράντα του
σπιτιού του με θέα το απέραντο γαλάζιο και βλέπαμε απέναντι τον Ολυμπο.
Και μας έλεγε ιστορίες για την αρχαία Ελλάδα….Για την
Ελλάδα του χτές, αλλά και την Ελλάδα του αύριο.
Και ανέκδοτα…Πολλά ανέκδοτα!
Ο Δημητρίου θα έπρεπε να ήξερε τα περισσσότερα ανέκδοτα.....
Όταν ο καιρός ήταν καλός έπαιρνε τις μπουκάλες, μια μικρή φουσκωτή βάρκα να τον συνοδεύω
εγώ για….σημαδούρα, το ψαροντούφεκο και χανόμασταν!
Εμενε τόσο πολύ κάτω, που στην αρχή φοβόμουνα μήπως έπαθε
κάτι…Αργότερα συνήθισα….
Υστερα τα βράδυα πηγαίναμε στη «Μαρίνα» για ψάρια και στον «Γιάνταη» για κώκ....
Μια φορά πήραμε
ένα ταψί και τα τσακίσαμε! Και ο έρμος ο Καλλίας που υπέφερε από ζάχαρο, βάρεσε
και μια ινσουλίνη για να ...ισορροπήσει! Υστερα μέτρησε και το ζάχαρο του
Δημητρίου! 0.80! Τρελλάθηκε! Πήρε ακόμα μια ντουζίνα κώκ, αλλά το ζάχαρο του
Δημητρίου δεν έλεγε να ανέβει πάνω από το 0.80!
Ο Δημητρίου αγαπούσε τη ζωή!
Και τη χαιρόταν....
Και την προκαλούσε!
Δεν φοβόταν....
Ελεγε πως θα φτάσει τα χρόνια του πατέρα του....
Οταν σκοτώθηκε ο φίλος του ο Καλλίας, ήταν η πρώτη φορά που
φοβήθηκε...Τον θυμάμαι να βγαίνει από τη θάλασσα μ’ ένα κομμάtι από κάποιον αρχαίο αμφορέα ....
«Κύτταξε να δείς, πόσο ψεύτικος είναι άνθρωπος», μου
είπε, «αυτό το ψημένο χώμα αντέχει για 2500 χιλιάδες χρόνια...»
Σ’ ένα μεγάλο δικαστήριο που είχε προσφέρθηκα να καταθέσω
ως μάρτυρας υπεράσπισης.
«Που να έρχεσαι τώρα από την Ελλάδα, θα μπλέξεις», μου
είπε.
Πήγα. Το ίδιο βράδυ περπατούσαμε για ώρες στους δρόμους
της Αστόριας.
Ο Δημητρίου ήταν δυνατός. Βράχος απάτητος και κάστρο
άπαρτο, αλλά για πρώτη φορά τον είδα να έχει τόση αγωνία....
Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου εντυπωσιάστηκε που ήρθε ένας
μάρτυρας από την Ελλάδα, αυθημερόν, για να καταθέσει.
«Γιατί ήρθατε...»
με ρώτησε;
«Γιατί είναι φίλος μου και είμαι βέβαιος πως κατηγορείται
αδίκως!»
«Τι σας κάνει να το πιστεύετε αυτό;»
«Ο Δημητρίου μπορεί, όπως όλοι μας, να κάνει καμιά
βλακεία, αλλά ποτέ ατιμία. Και ένας έντιμος άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει το
κακό...»
Αθωώθηκε, αλλά ταλαιπωρήθηκε πολύ. Κάποιο ράγισμα στην
καρδιά θα έμεινε, απο εκείνη την ταλαιπωρία...
Ο Δημητρίου βοήθησε πολλούς, Δεν ξέρω πόσοι το
ανταπέδωσαν....
Και πόσοι του στάθηκαν στα δύσκολα....
Oμως δεν συμβαίνει πάντα έτσι;
Μεγάλο πάθος του ήταν η Ομογένεια.
Χιλιάδες ώρες ξόδεψε για την Ομοσπονδία.
Και δεν το έκανε για τις θέσεις και τα αξιώματα, αλλά από
μεράκι.
Γιατί πίστευε ό,τι έτσι βοηθούσε τον Ελληνισμό.
Την Πατρίδα.
Την Ελλάδα.
Θυμάμαι πολλές φορές την Αθηνά να του γκρινιάζει ο,τι αν
τις ώρες που αφιέρωνε στην Ομοσπονδία τις έριχνε στη δουλειά του, θα ήταν πολύ
καλύτερα και την οικογένειά του, αλλά και για τον ίδιο. Δεν κατάφερε κανένας να
του αλλάξει γνώμη! Μόνον όταν γεννήθηκε η μονάκριβη θυγατέρα του η Ελισάβετ,
άλλαξαν οι προτεραιότητες του! Προσωρινά, βέβαια!
Δεν το μετάνιωσε...Του έδινε χαρά που ασχολιόταν. Και
ό,τι σε κάνει να χαίρεσαι, δεν πρέπει να το εγκαταλείπεις....
Ο Δημητρίου έφυγε, όπως ίσως θα το ήθελε. Χωρίς να
ενοχλήσει κανέναν. Και όρθιος.....Στο τελευταίο διάλογο με τον δημιουργό του
ήταν μόνος του...
Και στο φέρετρο του, τον σκέπαζε η γαλανόλευκη.....
Για αυτό και η ηρεμία στο πρόσωπο του....
Την κέρδισε, με το σπαθί του, αυτή τη διάκριση....
Εκατοντάδες ομογενείς, και όχι μόνο, τον συνόδευσαν στο
ξόδι του...
Παλιοί φίλοι, συνεργάτες, αλλά και πολιτικοί αντίπαλοι...
Είδα και πολλούς νέους που μάλλον θα έμαθαν τα
κατορθώματά του.
Ηταν και μικρόψυχοι απόντες, αλλά δεν αξίζει να ασχοληθεί
κανείς μ’ αυτούς.
Από «μικρούς», μικρότητες να περιμένεις.
Η γενναιοδωρία είναι αρετή που σπανίζει...
Και είναι γνώρισμα των μεγάλων....
Ελαμψε δια της απουσίας του και το ελληνικό κράτος.
Ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος, όπως και ο Πρόξενος είχαν
άλλες, ....σοβαρές ασχολίες.
Δεν βρήκαν το χρόνο να αποδώσουν το τελευταίο φόρο τιμής
σ’ ένα ανιδιοτελή αγωνιστή και πατριώτη
της Ομογένειας....
Εξαίρεση η νεαρή Πρόξενος της Κύπρου, η οποία μίλησε απο
καρδιάς, σαν πραγματική Ελληνίδα.
Εύγε της.....
Συνηθίζουμε να λέμε οτι ο αποθανών, άφησε «κενό
δυσαναπλήρωτο». Αυτό είναι μια πραγματικότητα για την οικογένειά του. Τιποτα δεν θ’ αναπληρώσει την απώλεια....
Ομως, και ο ελληνισμός της Νέας Υόρκης δεν έχασε μόνο τη
δυνατή φωνή που δονούσε την Πέμπτη Λεωφόρο κάθε χρόνο στην παρέλαση.
Εχασε έναν αληθινό πατριώτη που έμπαινε μπροστά στα
δύσκολα.....
Το μέτρο της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι ο χρόνος που
έζησε, αλλά πως αξιοποίησε αυτό το χρόνο.
Ο Δημήτρης Δημητρίου δικαιολόγησε το πέρασμά του από αυτό
τον κόσμο. Ολοι θα θυμούνται το πάθος του για την Ελλάδα και για το γέλιο που
σκορπούσε απλόχερα....
Ηταν ένας ωραίος
Ελληνας.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του......
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου