Δημήτρης Ρομποτής: Ο Έλληνας που κατέκτησε τα media στην Αμερική

 

Από την MetroGreece 

‘’H δράση είναι το θεμελιώδες κλειδί για κάθε επιτυχία’’. Κάποιοι θα θεωρήσετε τον ισχυρισμό αυτό σοφό, κάποιοι άλλοι κοινότυπο. Όποια κι αν είναι η γνώμη σας για τη δήλωση αυτή του Πικάσο, σημασία έχει το γεγονός ότι βρίσκει πλήρη εφαρμογή στην περίπτωση του Δημήτρη Ρομποτή. Στα 19 του χρόνια έφυγε από το σπίτι του στη Λευκάδα με προορισμό την Αμερική. Ήταν η πρώτη φορά που εγκατέλειπε την οικογενειακή του εστία αλλά προσαρμόστηκε σχετικά εύκολα και αποφάσισε να μείνει μόνιμα εκεί.Εργάστηκε αρκετά χρόνια στην ομογενειακή δημοσιογραφία και σήμερα είναι εκδότης του NEO magazine, το οποίο μετρά έξι χρόνια κυκλοφορίας σε Νέα Υόρκη, Νιού Τζέρσεϊ, Βοστώνη , Σικάγο ,Σαν Φραγκίσκο, Σαν Χοσέ και Λος Αντζελες και το οποίο μπορείτε να βρείτε και σε διαδικτυακή μορφή ( www.neomagazine.com ) Ανήκει σε κείνη την κατηγορία των δημοσιογράφων που δεν διστάζουν να μιλήσουν έξω από τα δόντια. Γράφει, κρίνει, σατιρίζει, αντιδρά και δεν συντηρεί ψευδαισθήσεις. Ο Δημήτρης Ρομποτής μιλά αποκλειστικά στη metrogreece.

Συνέντευξη στην  Κέλλυ Φαναριώτη 

Το NEO magazine καλύπτει τις σημαντικότερες εστίες Ελληνοαμερικάνων στις Η.Π.Α. και είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Μίλησέ μου γι’αυτό σου το εγχείρημα. Πώς προέκυψε;

Το περιοδικό και εν συνεχεία το ράδιο, προέκυψαν έπειτα από πολύχρονη αναζήτηση και εμπειρία στον χώρο της ομογενειακής δημοσιογραφίας. Από ένα σημείο και μετά ήταν επίσης ανάγκη έκφρασης του αυτονόητου, δηλαδή δεν μπορούσαμε πλέον να εργαζόμαστε σε μια τεχνητή πραγματικότητα που εξέφραζε και εκφράζει το ιδιότυπο γκέτο της ευρύτερης Αστόριας με τη μικρόνοια και εθελοτυφλία που το χαρακτηρίζει. Για μένα, ως άνθρωπο του λόγου με ανησυχίες, η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, ασφυκτιούσα! Έξι χρόνια μετά, δεν λέω ότι διαλύσαμε την μπόχα, ανοίξαμε όμως ένα παράθυρο από το οποίο μπαίνει φρέσκος αέρας. Κάπως έτσι προέκυψε η απόφαση, έπειτα από συζητήσεις που είχα με δυο φίλους και συναδέλφους, τον Δημήτρη Μιχαλάκη και τον Κυπριανό Μπαζενίκα.

Σε τι κοινό απευθύνεται το NEO;

Εμείς από την αρχή απευθυνθήκαμε στο 95% της ομογένειας, αυτούς δηλαδή που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ και δεν έχουν απτή αίσθηση της ελλαδικής πραγματικότητας. Μέσω του ΝΕΟ που κυκλοφορεί εξ ολοκλήρου στην αγγλική γλώσσα, έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε έναν δίαυλο επικοινωνίας, ο οποίος αφενός διοχετεύει πληροφορίες του ευρύτερου αμερικανοελληνικού χώρου, αφετέρου εξυπηρετεί και ως γέφυρα σύνδεσης με την Ελλάδα και την Κύπρο. Για να πετύχουμε όλα αυτά, χρειάστηκε να διαμορφώσουμε ανάλογα το ύφος και τη γλώσσα του περιοδικού, ώστε να είναι φρέσκο, αντιπροσωπευτικό της σημερινής πραγματικότητας, μακριά από την «ξύλινη» υφή και την αποφορά «ξυνίλας» που χαρακτηρίζει ξεπερασμένα, ελληνόφωνα κυρίως, έντυπα του χώρου.

Την προσπάθειά σου αυτή ήρθε να συμπληρώσει πέρυσι και το Ράδιο NEO.

Ακριβώς. Το Ράδιο ΝΕΟ είναι  ένας 24ωρος ραδιοφωνικός σταθμός στο Διαδίκτυο (radioneo.gr). Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ζωντανές εκπομπές από Νέα Υόρκη, Λος Αντζελες και Σικάγο, καθώς και ενημερωτικά προγράμματα από Ελλάδα και Κύπρο. Οι τοπικές παραγωγές γίνονται από ομογενείς που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ και σε πολλές  περιπτώσεις τα προγράμματα είναι δίγλωσσα με ελεύθερη και απρόβλεπτη εναλλαγή από τη μια γλώσσα στην άλλη. Αυτή την περίοδο όμως λειτουργεί μόνο με μουσική μιας και είμαστε σε φάση ανασυγκρότησης του προγράμματος. 

Δημοσιογραφικά, ποια εμπειρία ήταν καταλυτική στην καριέρα σου;

 Η αηδία! Η αηδία που αισθανόμουν κάποιες φορές σε κάποια μέσα ενημέρωσης επειδή είχαν εξιδανικεύσει τα τετριμμένα και είχαν αυτοεγκλωβιστεί σε μια ανακυκλούμενη δίνη που αισθανόμουν ότι παρασύρει και εμένα. Τότε αποφάσισα να "δραπετεύσω" δημιουργικότερα.

Όταν ξεκίνησες από την Ελλάδα με προορισμό την Αμερική, ποια ήταν τα όνειρα, τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου; Αντιμετώπισες καθόλου δυσκολίες στην πορεία σου;

Όταν ήρθα εδώ ήμουν 19 χρονών και ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από το σπίτι μου. Συνάντησα κάποιες μικρές δυσκολίες αλλά η Αμερική ήταν καλύτερη τότε, υπήρχαν αμέτρητες ευκαιρίες και εμείς οι φοιτητές μπορούσαμε και κάναμε περισσότερα πράγματα. Ο κόσμος εδώ και οι αντίστοιχες υπηρεσίες ήταν απονήρευτες, δεν γνώριζαν για τρομοκρατία και Μπιν Λάντεν και υπήρχαν λιγότεροι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Τη χρονιά που ήρθα ο Μιχάλης Δουκάκης πήγαινε για πρόεδρος, οπότε η κοινότητα βρισκόταν σε δημιουργικό αναβρασμό. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με την πολιτική, οπότε βρισκόμουν πραγματικά στο στοιχείο μου. Ποιός ξέρει, ίσως μια μέρα να είμαι και εγώ υποψήφιος ή σύμβουλος κάποιου υποψήφιου προέδρου, για αυτό σπουδάζω το σύστημα τόσα χρόνια. Εύχομαι να μην καταρρεύσει όταν θα είμαι έτοιμος!

Μιας και ασχολείσαι έντονα με την πολιτική, μίλησέ μου για το Occupy Wall Street που απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη. Ποια είναι η γνώμη σου γι’αυτό; Συμμετείχες;

Όχι, δεν συμμετείχα στο κίνημα των αγανακτισμένων διότι όπως είχα  προβλέψει ήταν περισσότερο ένα συνονθύλευμα διαφόρων στοιχείων με έμφαση στον φραμπαλά και την αυτοεκτόνωση. Ενώ είχε ενδιαφέροντα στοιχεία και κάποιες σοβαρές πιθανότητες να βγάλει κάτι ενδιαφέρον, γρήγορα εκφυλίστηκε και έγινε μια απόπειρα για γκρουπ θέραπι όπως τόσες άλλες. Δεν είχε την ουσία και τον δυναμισμό των κινημάτων του '60 και των αρχών του '70.

Πιστεύεις ότι  η παγκόσμια οικονομία θα επανακάμψει σύντομα;

Σίγουρα δεν θα ανακάμψει σύντομα γιατί η κρίση είναι παγκόσμια και συστημική. Τα συμφέροντα που την έχουν προκαλέσει είναι ετερόκλητα και οι στόχοι τους σε πολλές περιπτώσεις αντιφατικοί, αφού κινητήριος δύναμη είναι η αυτονομημένη απληστία. Δεν μιλάμε για κάποιες παρασκηνιακές ομάδες που κάνουν ασκήσεις επί χάρτου στις πλάτες του απλού κόσμου για να κερδίσουν περισσότερη δύναμη και χρήμα. Δεν πρόκειται δηλαδή για συνομωσιολογική θεωρία ελληνικού καφενείου, αλλά για αυτόνομες ομάδες συμφερόντων που ενεργούν με δική τους δυναμική, συμφέροντα και στόχους η καθεμιά, άρα δεν μπορεί κανένα κράτος, καμία εξουσία να τις σταματήσει. Είναι σαν το τέρατα τρελών επιστημόνων που έχουν αφεθεί ανεξέλεγκτα ανάμεσά μας, αφού πρώτα έφαγαν τους δημιουργούς τους. Υπ'αυτή την έννοια είναι η τέλεια (με την έννοια του τέλους) "συνομωσιολική" περίπτωση, τόσο τέλεια που μόνο η αυτοκαταστροφή της θα μας σώσει από το διάβα της.

Στην Ελλάδα ο κλάδος της δημοσιογραφίας διανύει μεγάλη κρίση. Τα έντυπα κυρίως μέσα κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Εκεί πως είναι τα πράγματα στο χώρο;

Και εδώ τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Η διαφορά είναι ότι εν αντιθέσει με την Ελλάδα υπάρχει πολύ χρήμα αλλά όλοι είναι κάπως συγκρατημένοι μέχρι να δούνε τι θα γίνει.

Ποια είναι τα σχέδιά  σου για το μέλλον;

Όσο είμαι εδώ, θεωρώ ότι έχω πάρα πολλά να κάνω! Το ΝΕΟ θέλω να γίνει το «Vanity Fair» της Αμερικανοελληνικής κοινότητας, εν συνεχεία να ανοίξω μια εφημερίδα που να εκφράζει τον γενικότερο αναβρασμό μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη να εκραγεί λόγω πίεσης ή λόγω ανίας, πολιτικά θα ήθελα να εκλεγώ τουλάχιστον γερουσιαστής, καλλιτεχνικά θα ήθελα να οργανώσω ένα πανηγύρι στο «Central Park» όπου θα παίξω κλαρίνο εγώ και θα τραγουδήσουν η Τζένιφερ Λόπεζ και ο Τζίμης Πανούσης. Θέλω επίσης να μάθω δυο-τρεις γλώσσες ακόμα και μετά βλέπουμε .

Φωτογραφία: ETA PRESS